Parwowiroza u psa – przyczyny, objawy i leczenie

Parwowiroza jest chorobą zakaźną, wywołana jest przez wirus Parvoviridae (CPV-2). Najczęściej parwowiroza atakuje młode psy, i w większości przypadków bywa śmiertelna. Jak rozpoznać parwowirozę u swojego psa?

Parwowoiroza – co to za choroba?

Parwowiroza, zwana również psim tyfusem, spowodowana jest zakaźnym czynnikiem parwowirusa psiego typu 2. Obecnie wyróżnia się już 3 typy tego wirusa, CPV2a, CPV2b, CPV2c. Parwowiroza jest  chorobą bardzo niebezpieczną i wysoce zakaźna. Najczęściej chorują na nią szczeniaki między 5 tygodniem a 6 miesiącem życia, im zwierzę młodsze tym cięższy przebieg i wyższa śmiertelność. Istotną kwestią jest opieka weterynaryjna, małe szczeniaki mają przekazywane przeciwciała wraz z mlekiem matki, starsze psy nabywają tej odporności w trakcie regularnych szczepień. Warto tutaj zaznaczyć, że rasy  typu rottweiler, labrador, doberman czy owczarek niemiecki są niestety bardziej narażone na zachorowanie.

Zarażenie parwowirozą – co jest przyczyną?

Każdy pies w swoim organizmie posiada parwowirusy, które wydalane są w kale. Do zarażenie dochodzi drogą doustną czyli poprzez kontakt naszego psa z:

• Kałem
• Moczem
• Wymiocinami
• Śliną
• Zabrudzoną wodą z kałuży
• Lizanie brudnej ręki
• Kontakt z dywanem czy brudnymi butami
• Brudna odzież
• Patykami
• znalezionym jedzeniem

Bardzo ważna jest częsta i odpowiednia sterylizacja zabawek, legowisk czy misek z karmą. W przypadku gdy pies ma dostęp do podwórka warto sprawdzać czy na posesji nie ma śmieci czy „dzikich” zwierząt które mogą zostawić swoje odchody.

Objawy parwowirozy

Ze względu na 2 odmiany psiego tyfusu – jelitową i sercową, objawy mogą się od siebie nieco różnić. Najczęstszym rodzajem jest postać jelitowa, która daje charakterystyczne objawy w postaci:

• Braku energii
• Apatii
• Senności
• Zmienionej temperatury ciała
• Całkowity brak chęci do jedzenie i picia
• Wymiotów
• Biegunki
• Spadku masy ciała
• Przyśpieszonego oddechu
• Bolesności brzucha

W przypadku postaci sercowej, właściciele mają o wiele mniej czasu na reakcje czy szybką wizytę u weterynarza. Chore pieski umierają w ciągu doby. Zdarzają się przypadki że pies po prostu umiera bez widocznych wcześniej objawów. Postać sercowa charakteryzuje się dusznościami, widoczną wydzieliną z pyska w postaci piany, oraz siniejącymi błonami śluzowymi. Parwowiroza sercowa atakuje psy w wieku podeszłym, oraz młode szczeniaczki które zostały zarażone od chorej matki poprzez mleko.

Diagnostyka i leczenie parwowirozy

Jeżeli zauważymy u swojego pupila jakiekolwiek niepokojące objawy, konieczna jest wizyta u weterynarza. Bardzo ważna kwestią jest wybranie placówki, która na miejscu może wykonać szereg badań, i w szybkim czasie otrzyma wyniki. Zwlekanie z wizytą, czy długie oczekiwanie na wyniki z laboratorium może doprowadzić do śmierci psa. Diagnostyka parwowirozy opiera się na wykonaniu testu płytkowego z próbki kału, można dodatkowo wykonać test ELIZA lub PCR.  Jeżeli trafimy na doświadczonego weterynarza, mamy szansę że rozpozna parwowirozę po przedstawieniu objawów, warto tutaj zaznaczyć iż biegunka podczas choroby ma bardzo charakterystyczny zapach.

Leczenie parwowirozy uzależnione jest od stanu naszego czworonoga, nie mniej jednak trzeba nastawić się na spore koszty leczenia a także częste wizyty w lecznicy, a nawet leczenie szpitalne. Należy również pamiętać, iż parwowiroza jest chorobą zakaźną, i zwierzę musi być izolowane. Pierwsza pomoc polega na podaniu surowicy odpornościowej z przeciwciałami. Następnie podawane są kroplówki aby uzupełnić wszystkie niedobory, oraz nawodnić psa. Podane zostają również leki przeciwwstrząsowe, przeciwwymiotne, przeciwbiegunkowe oraz antybiotyki. Pierwsze objawy zazwyczaj występuję do 10 dni od zarażenia, na podjęcie leczenia mamy mało czasu, wskazane jest aby nie przekroczyć 24 godzin od pojawienia się niepokojących objawów.  Nieleczone zwierzę zazwyczaj umiera w przeciągu 2-3 dni.

Odporność po chorobie

Po przebytej i wyleczonej parwowirozie, konieczne jest izolowanie psa przez okres 14 dni. W tym okresie nasz pupil może jeszcze rozsiewać wirusa. Istotną kwestią jest odporność nabyta, pies który miał parwowirozę i jest ozdrowieńcem nabywa odporność na stałe. Pamiętać należy również o kontroli u weterynarza, a także szczepieniach naszego psa, nie tylko pod kątem parwowirozy. Warto również wyrzucić lub dokładnie wysterylizować wszystkie rzeczy naszego czworonoga. Pomimo iż pies drugi raz nie zachoruje, w szybki sposób może w dalszym ciągu roznosić wirusa.